Dit jaar bracht een zeiltocht mijn man en mij na vele jaren weer naar Bretagne, waar we aansluitend een week kampeerden. Fijn om de charme van Frankrijk weer te ervaren van het stokbrood tot aan de mooie oude kerken, het lekkere weer en niet te vergeten de mooie klippen van Bretagne. We genoten ook van het campingleven, waar je mensen om je heen hoort rommelen en keuvelen en de kinderen hoort spelen: ‘Als jij dit was, dan ben ik dat..’ Het was fijn om lekker met zijn tweeën te zijn, waardoor er meer tijd is om te relaxen. Onze zoon kwam gezellig nog even langs. Toen we wegreden van de prachtige kleine camping op een kleine kaap in de zee, herinnerden we ons hoe we vroeger met de kinderen altijd zwaaiden en zeiden: ‘Dag camping, dag speelplaatsje, dag zwembad’. En half grappend zwaaiden we de camping gedag.
Onlangs was ik op bezoek bij een man die ongeneeslijk ziek is. Hij zou de volgende dag naar de hospice gaan en was er nog niet over uit hoe het nou verder allemaal moest, euthanasie of niet? We raakten in gesprek. Na een tijdje ontdekte ik dat hij voor het vertrek zijn spullen met zijn zoon al klaargezet had. ‘Zullen we vanavond het huis gedag zeggen?’, vroeg ik en ik vertelde hoe we dat met de kinderen deden bij vertrek van de camping. Ik nodigde hem uit te vertellen waar ze altijd zaten en wat ze deden, hij en zijn inmiddels overleden vrouw. Hij vertelde waar zijn vrouw zat en waar hij zat. Dat zij vaak zat te lezen en hij andere dingen deed. Heel vredig en vanzelfsprekend. Hij vertelde over een tuinfeest dat ze gegeven hadden en over de tijd dat de kinderen thuis woonden. Wat fijn zei hij met een traan in zijn oog ‘om zo stil te staan bij alles hier in huis’. Ja dacht ik, toen ik terugreed, wat fijn om ondanks alle geregel even tijd te nemen voor wat er met je gebeurt. Dat geeft lucht en licht.