Vanmorgen was ik gewoon thuis. Even de afwas opruimen, de aanrecht afdoen en de bloemen in de vaas herschikken. Een beetje rommelen in huis lijkt onbelangrijk. Maar ik heb het nodig om te landen in het nu. Natuurlijk is onze samenleving met alle spannende projecten, de vele leuke dingen om te doen en de afleiding van social media fantastisch. Maar daar zit het hem niet in.
Mensen die in de rouw zijn, vertellen me daar ook over. Zeker, het is fijn als je kinderen nog een aantal nachten bij je slapen na het overlijden van je partner. Maar het is ook belangrijk alleen thuis te zijn. Je moet landen in de eenzaamheid en de andere staat van zijn, hoe verscheurend of onwezenlijk ook, om op een gegeven moment weer verder te kunnen met je leven.
Deze week is het stille week voor pasen, de week waarin we hier in het westen stilstaan bij het lijden en sterven van Jezus. Overal in het landschap zie je de kruizen staan met bloemen erbij, of de kleine kapelletjes van een zogenaamde kruiswegstatie, waar mensen vanouds op goede vrijdag biddend langstrekken. Ze vertegenwoordigen iets wezenlijks in ons leven. Namelijk stilstaan bij hoe je leven op dit moment is. Ook met de pijn of het verdriet die je liever zou verdoven door wat leuks te gaan doen.
In de verhalen over Jezus die deze week klinken, van de Matthäuspassion tot en met the Passion, valt me op dat Jezus rustig de tijd neemt. Vlak voordat hij gearresteerd wordt eet hij rustig met zijn leerlingen. Nog één keer zijn ze samen en ervaren ze de verbondenheid door van alles te bespreken, Jezus legt zelfs op tafel dat één van hen hem zal gaan verraden en dat de anderen zullen vluchten. Hij vertelt erbij dat de liefde doorgaat en sterker zal zijn dan alles wat hen overkomt. Dat is wat de kerk viert met pasen.
Die liefde laat hij zien als hij aan het begin van de maaltijd zijn bovenkleed uitdoet en zijn onderkleed opschort, een schaal met water en een handdoek pakt en hun voeten gaat wassen. Hij legt zijn kleren af, zijn status en is niets. Zo kan hij er voor hen zijn.
Het vreemde is dat pas als je ‘leeg’ bent zoals jezus in dat stille moment vlak voor zijn arrestatie, je van betekenis kunt zijn. Een wetenschapper kan pas echt creatief kan zijn als hij of zij niets in handen heeft en aan het denken slaat. Een kunstenaar zal met een wit doek beginnen, een tuinier met een lege tuin. Zo kun je er voor anderen zijn als je zelf ‘leeg’ bent.
Dat opruimen in mijn keuken van vanmorgen heb ik nodig om te landen in waar ik nu ben. Mijn ziel raakt wat meer opgeruimd. Ik krijg er energie van om plannen te maken voor de gemeenschapstuin hier in Maarssen. Waar we niet alles dicht timmeren, maar kijken wat wij nodig hebben, wie er mee willen doen en natuurlijk hoe alles zal groeien.
De kerkdiensten en concerten van deze week zijn voor mij ook een vorm van opruimen. We staan stil bij het lijden en voelen samen het verdriet. Tegelijk voel je dat de liefde sterker is dan de dood. Dat leven altijd weer nieuwe kansen geeft.
Hoe jullie week ook zal zijn, ik wens jullie allen een vrolijk paasfeest toe.